سلام استاد بزرگوار قدم رنجه فرموديد ، کلبه ي حقير رو منوّر کرديد به قلم مبارکتون.شما که لطف داريد و شرمنده ميفرماييد ، امّا لطف خدارو هم شاکرم که اگر صميميتي هست، همه لطف اوست.فرموده بوديد : كسي منتظره كه به منتظَر يك جورايي احتياج داره.بناي حرف من روي دلسوزي و نگراني خداوند متعال براي بازگشت ما بود.نميدونم درسته يا نه شما ولي من فکر ميکنم که هميشه بناي انتظار رو احتياج نيست ، شايد بعضي وقتا محبّت ، نگراني يا دلسوزيم باعث انتظار بشه.يه روايتي شنيده بودم (به نظرم ميرسه از بحار الانوار بود ) که ميگفت : خدا از توبه بندش آنچنان خوشحال ميشه که کسي گمشدشو تو بيابان تاريکي پيدا کرده باشه.احساس ميکنم اينکه خداوند متعال ميفرمايد : أرَضيتم بالحيوة الدنيا من الاخرة.../يا أُدعوني استجب لکم إن الذين يستکبرون عن عبادتي سيدخلون جهنم داخرين.../ يا فاذکروني أذکُرکُم واشکروا لي ولا تکفرون.../ يا قل يا عبادي الذين اسرفوا علي انفُسِهم لاتقنطوا من رحمة الله .../يا ...... .... همه از باب لطف و رحمت واسعه اوست و اينکه او مشتاقتر از من به من است وين عجب بين که من از او دورم ما وظيفمونه دعا گوي خوبان باشيم شما هم ما رو از دعا فراموش نکنيد که هميشه محتاج دعاي فتاحيهاهستيم . ..باز هم متشکرم که آمديد...در پناه حق.