به نام تو که بخشنده ترینی

گناهم یه جور مریضیه

فی قُلوبهمْ مَرضٌ فَزادَهُمُ اللهُ مَرَضا  (سوره بقره ایه 10)

چند روز پیش تو تفسیر این آیه شریفه به یه نکته جالب برخورد کردم

که گفتم جون میده واسه وب نویسی

از قول مفسر گرانقدر البته با اندکی دخل و تصرف در نوع نگارش نه محتوا :

جونم براتون بگه:

تاحالا دیدی وقتی آدم مریض میشه (جسمی) بدن آدم سست میشه

مقاومت بدن در برابر میکروبا کم میشه ، دستگاه گوارش آدم مشکل پیدا میکنه و

 اشتهاء کم میشه ،مزاج آدم تغییر میکنه و هیچ غذایی دیگه مزه نمیده 

حتی قرمه سبزییای خوشمزه ی  مامان بزرگ که قبلآ...

مرض یا همون گناه (بیماری روحی) درست مثه همین علامتارو داره ،

منتها دیگه به جای اشتها و مزاج ، دل خواسته هاش عوض میشه،

حقائق و معارف رو درک نمیکنه ،دیگه با هیچ دلیلو برهانی قانع نمیشه ،

به هیچ عقیده ی سالمی نمیتونه اتکاء کنه ، از تفکّر درستو توجه به خداو

 عبادتو خدمت به مردم دیگه لذّت نمیبره و زود خسته میشه ،

 مثه مالیخولیاییا که از هرچی باید بترسن نمیترسنو

و از هرچی نباید بترسن میترسن دیگه حرف هیشکسم توشون اثر نداره

خوب آدم اینجور موقعا باید چیکار کنه وقتی سرما میخوره  ، تب میکنه و... ؟؟؟

درسته به دکتر مربوطه رجوع میکنه اگه ویروس ضعیف باشه و هنوز خیلی

فعّال نشده باشه با چند تا قرص و شربت حلّه ،

امّا اگه بیماری مسری باشه و ریشه دار،کار به این راحتیا تموم نمیشه ، 

آمپول و آزمایشای جور واجور رو شاخشه

درمون گناه و مریضی دلم همینه ، 

اگه کچولو باشه واز رو غفلت، مدعی عمومیم نداشته باشه

کار با چند تا أستغفرولله و پشیمونی از ته دل تمومه

امّا اگه انقد اهمیّت نداده باشی که بیماری ریشه دونده باشه و جونتو گرفته باشه ،

ترک کردنشم سخته امّاشدنیه، چون همیشه در کرم خدا بازه

فقط یه توبه خالص ، پشیمونی از ته دل، یه قول محکم که دیگه تکرار نشه،

یکمم سختی بکشی تا لذت گناه از دلت بره ... 

شب و نصف شب بری در خونه ی خدا تا ببخشدت

آخه میدونی من شنیدم اونایی که خدارو دوست دارن شبا باهاش صحبت میکننو

 درد دلاشونو به اون میگن

شنیدم شبا فاصله آدما با خدا کمتره ، آدم خوبا با خداشون خلوت کردن ،

حتی اگه امثال من گناهکارم اون موقعا برن حتمآ دست خالی بر نمی گردن ،

بارش رحمت خداست ، خدا فقط منتظر یه بهونست اونم حرکت منو تو ه

 پس بیایم خدا رو زیاد منتظر نذاریم

 دلم خیلی برِ آسمون تنگه

انقد این دل کوچولوم پردرده و ذهنم پرسؤال  که نمیدونم ازکجا بگمو چه طوری شروع کنم

خیلی دلم میخواست داد بزنم ، فریاد بزنم آآآآآآآآآآآی آدما  کجا میرین؟

                       میخواین به چی برسین؟

                                               آخه چه طوری ؟         

                                                              به چه قیمتی؟              

                                                                                ارزششو داره ؟...

       ولی انقد خسته ام که نای فریاد زدنم برام نمونده 

دیگه طاقت دیدن این همه دنیا طلبی  رو ندارم

دیگه نمیتونم این همه تلاشو تمنی رو ببینم که فقط تا زمینه  

دیگه از این همه آدم که پا روی هم میذارنو بالا میرن خسته شدم 

ازین همه دلایی که همه چی توش پیدا میشه به جز صاحب دل  دلم گرفته

ازین همه برجای بلند و سقفای بتونی  که راهی به آسمون نداره  ملولم

سکه رو سکه ، پول رو پول گذاشتن تا کِی

کی تاحالا تونسته از سکه هایی که رو هم گذاشته بالا بره به اسمون برسه که تو دوُّمیش باشی

 فکر کردی  تا کجا باهات میمونه بالاخره یه روز میذاریو میری 

             آخه اینه راهشه

نه به همین خدا  نه برعکس هر کی ازین دنیا گذشت و جز خدا رو ندید ، رسید

دغدغه ی فرداتو داری                                یا                            نگرانی دستت خالی بمونی   

 مگه خدا نگفته   :   لا نَسئَلکَ رِزْقآ نَحنُ نرْزُقک 1

پس نگرانی برای چی ؟ دوئیدن تا کی؟

                                   بابا یکم خدا محوری    

                                        صبرو توکّلم خوب چیزیه ها    

                                             یکم تقوی و یه ذره اعتقاد که ضرر نداره  

یادت نره این دنیا یه مردابه ، هر چی بیشتر بودوئی ، جلو که نمیری هیچ ،  توشم غرق میشی

 مگه خدا نگفته   :  

  وما هذهِ الحَیوةُ الدُنیا إلّا لَهوٌ وَ لَعِبٌ

وَ إنَّ الدَّارَ الآخِرةَ لَهِیَ الحَیَوانُ لو کانو یَعْلَمون ‍2

پس چرا بازیو جدی گرفتی؟ مگه یادت رفته اینجا گذرگاهه نه قرارگاه !

دیگه از خدا دلسوزتر که مثه یه بابا ، حتی مهربونتر از اون ندا داده :

 بنده های من أرَضیتم بالحَیوةِ الدُنیا مِنَ الآخرة فما مَت‍اعُ الحیوةِ الدُنیا فِی الأخرة الّا قَلیل 3

آخه قرب یار و همنشینی ابرار و دارِ قرار  .... انقدر ارزون  

پریشبا از خودم میپرسیدم آخه مگه این دنیا چیه که هیشکی ازش سیر نمیشه

دیروز که داشتم لای کتابا سرک میکشیدم تو یه کتابی خوندم:

(البته بین خودمون بمونه که مراحل اخلاق حضرت ایت الله جوادی املی حفظه الله تعالی  بود)                                                                                

    از آب شور بپرهیزید

به نظرم خیلی جالب اومد ، رفتم ببینم منظور حضرت استاد از آب شور چیه؟

 بَله منظور  همون   اسمشو نبر   بود .

فرموده بودند : دنیا به مثابه ی آب شور است که باید از آن پرهیز کرد ،

که نه تنها مانند آب گوارا عطش را نمیبرد بلکه بر ان میفزاید تشنه تر میکند...

جوابمو پیدا کردم و از اون روز تو فکر آب شورم تا الآن که در خدمت شمام

البته حالا که درد دل کردم یکم سبک شدم

هر چی فکر میکنمو میگردم میبینم پناه بردن تو بغل تو  و

 توسل به ائمه ی اطهار علیهم السلام  تنها راه از زمین به اسمون رسیدنو آسمونی شدنه

خدایااااااااا پناه به تو از گیر زمین شدن

خدایا به این وقت اذان تو این لحظات غروب پنج شنبه که فقط تو میدونی چه قدر غریبه آسمونیم کن     

 دلمو مال خودت کن ، بیدلم کن  که دیگه دلی نداشته باشم که تنگت بشه

گفتم شاید بخوای بدونی------------------------------------

* چند بیت از لب لباب مثنوی حضرت مولانا در بیان ترک دنیا

1. ایه 132 سوره مبارکه طه

2. ایه 64 سوره مبارکه عنکبوت

3. ایه 38 سوره مبارکه توبه

بسم الله الرحمن الرحیم 

 میلاد هشتمین نور خدا، نور چشم مرتضی، شمس ال فاطمه(س)، علی ابن موسی الرضا (ع) مبارک و خجسته باد.

دوست داشتم براتون مقاله و شعر بذارم به مناسبت این ولادت با سعادت اما دلم پره بذارید حرف دلمو بگم

بیا جوون امروزو یه جور دیگه نگا کنیم

دیروز داشتم شاد و شنگول  از کلاس بر میگشتم بعد از یکَم انتظار ،یه تاکسی وایستاد .

خوشحال شدم ، رانندش یه پیر مرد به ظاهر معمولی بود . گفتم خدارو شکر راحت میرسم خونه ،

اما این حباب خوشبینی منو طولی نکشید که صدای نوار آقا ترکوند .

همه ارادمو جم کردم گفتم : آقا میشه نوارو خاموش کنین یا...

خاموش کرد              خوشحال گفتم متشکر

خیلی طول نکشید ، یهو نگه داشت گفت پیاده شو!!!!!!

سریع پیاده شدم  تردیدم نکردم  اما بی اختیار نه تا حد انفجار ولی عصبانی شدم

تا اومدم زبون به شکایت باز کنم ... به لطف خدا یه چیزی دلمو آروم کرد ،دیگه فقط میگفتم خدارو شکر  خدارو شکر خدارو شکر...

همیشه ما روزیخور دین بودیم یه بارم به خاطر دینو اعتقادمون حرف خوردیم

تو دلم گفتم نمیدونم چیزی هست یا نه اما خدایا این کم ناچیزو ازم بپذیر

و اما بعد؛

 یه تاکسی دیگه گرفتم که داستان تازه  ازینجا شروع میشه

دو تا جوون به قول امروزی ها سوسول سر نشینش بودن

اول شک کردم گفتم اینم مثل اونه، اما چون عجله داشتم سوار شدم ،فقط خدا خدا میکردم نوار نذاره

(ولی اگرم میذاشت دوباره همون کارو میکردم)

یه صدای آرومی منو از افکارم بیرون آورد گفتم وااااااااای بازم ...

دقیق که شدم دیدم مدح حضرت صاحب الزمان (عج) آنقدر خوشحال شدم که باورم نمیشد

خیلی برام جالب شده بود ، دیگه تا آخر مسیر حواسم به اونا بود

موضوع حرفاشونو بگم باورتون نمیشه

 اولش بدون اینکه حواسشون به مسافرا باشه تو عالم خودشون بودن و از حسرت زیارت امام رضا (ع) میگفتن

بعد انتظار و شوق دیدن آقا صاحب الزمان(عج)       سومیش : نگران هدایت دوستای مشترکشون بودن

تحلیل جالبی در باره نماز خوندن داشتن 

اولی: بهش گفتم  بابا مهدی نگا کن خدا بهت اینهمه نعمت بی حد داده مثه همین سلامتی 

اما در عوض چی خواسته ؟ دو رکعت نماز ،تو اونم دریغ می کنی، بی انصافی نیست!

دومی: مهدی رو بی خیال، منم اینارو بهش گفتم ولی اون خودش نمیخواد ، آدم بایدخودش مایشو داشته باشه مگر نه...

یا در مورد مجید که دوست دیگشون بود:

اولی : تا کی سرکشیو گناه ،مگه نمیدونی فردا باید جواب بدی ، چرا از الان فکر فردات نیستی ؟

و اینک چند درس از این داستان دوستانه :

زود قضاوت نکنیم، درسته ظاهر آدما بروز درونیاتشونه، ولی همیشه ام اینطور نیست ، خیلی وقتا قراره بعدآ تغییر کنن

 و بیرونشون بشه ظهور صفای درونشون ،

یکی پیر میشه هنوز راهو پیدا نکرده یکی اول جوونیه نصف راهو رفته

همدلیو نگرانیشون برای دوستاشون ، اینهمه حرف ساده اما عمیقشون ، دل بی ریا و زلالشون و ................

خدایا ماجوونای خوبی داریم اما گاهی غافلیم، تو تنهاشون نذار

امان ز لحظه ی غفلت که ناظرم هستی