سلام.
خيلي وقته ازتون بي خبر بودم. زير سايه ي معشوق ديدمتون. گفتم يه سر بزنم. اگه بخوام توضيحي درباره موضوعتون بدم بهتره بگم با نظر دوست گرامي مهدي، موافقم. يه خاطره هم از طرف خودم بنويسم: تعطيلات نوروز سال گذشته با سواري مي رفتيم قم. يه خانم و آقاي مسيحي فرانسوي توي خودرو بودند و باهم خيلي صحبتها كرديم. وقتي فهميدم تنها مي رن حرم گفتم ميتونم همراهي شون كنم تا برگردن. به خانم گفتم: ميدوني كه بايد با چادر...حرفم رو قطع كردو با خوشحالي گفت: بله و حالت پوشيدن چادر درآورد. ورودي حرم يه چادررنگي بهش دادم با غصه گفت: مشكي نيست؟ يكي پيداكردم و دادم. پوشيد و محكم نگهش داشت. من جلوتر بودم برميگشتم تا گم نكنمش. ميديدم با ذوق داره به چادر دست ميكشه و لبخند ميزنه. و باافتخار به نگاههاي بقيه جواب ميداد. اومديم بيرون نميداد! ميگفت اجازه بدين تاتوي قمم بپوشم. نمي شد. جمكران چادر مشكي نبود. تاآخر چادر رنگي رو پوشيد اما بغض كرده بود كه چرا مشكي نيست! چقدر عکس گرفت با چادرها.
حالا مقايسه کنيد با ما...
بسم الله الرحمن الرحيم
سلام همسايه
صفا آوردين دوست عزيز ، يكم خيلي سرم شلوغه
بله ، چه خاطره ي جالبي ، چه شوق نگاه اون خانوم ديدني بوده و شما چه خوب گفتيد ولي اينكه قياس كنيم ، من ميگم هركي يه جور دوست ميشه و دوستي ميكنه ، هر كي به روش خودش ، حكما جوونا و هم وطنياي مام اين شوقو تو زيارتاشون دارن اما هركسي يه جور ، هر كي يه جور دل دوستشو به دست مياره ، اونيكيام حتما دوستيشون كه عميق شد يا عميقتر شد خودشون راه درستو پيدا ميكنن ؛ مسير همه يه جور نيست ولي هدفا يكيه ، من ميگم نبايد اونجا كسي رو ناراحت كرد و نگاهشو منتظر گذاشت
انشاالله آخرش ههمون ميرسم به قرب يار و سر منزل مقصود
خيلي خوشحالم كردي دوست من ، بازم بيا
خيلي خوش اومدين
